Czym jest integracja sensoryczna?

Integracja sensoryczna (SI) według A. J. Ayers (twórczyni teorii integracji sensorycznej) to proces neurologiczny organizujący wrażenia płynące ze środowiska oraz własnego ciała w taki sposób, aby mogły być one wykorzystane do powstania odpowiednich reakcji oraz celowego działania. Kluczową rolę w tym procesie odgrywają zmysły przy pomocy których człowiek odbiera tzw. bodźce: dotykowy, proprioceptywny, przedsionkowy a także słuchowy, wzrokowy, węchowy, smakowy. Prawidłowe funkcjonowanie procesów SI umożliwia prawidłowy rozwój dziecka (rozwój mowy, koordynacji ruchowej, równowagi, koncentracji uwagi, prawidłowy poziom aktywności ruchowej itp.). Odpowiednio dobrana terapia SI usprawnia procesy integracji sensorycznej, przez co dziecko lepiej radzi sobie z codziennymi wyzwaniami fizycznymi i emocjonalnymi.

Jak wygląda terapia SI?

Terapia SI jest terapią indywidualną, która odbywa się w odpowiednio przystosowanej sali. Terapeuta dysponujący diagnozą procesów integracji sensorycznej uważnie obserwuje dziecko i proponuje mu odpowiednio dobrane ćwiczenia. W zależności od potrzeb, mogą to być wyzwania na sprzęcie podwieszanym, ćwiczenia fizyczne, wysiłkowe, tory przeszkód, masaże, zabawy węchowe, aktywności wymagające koordynacji itp.

Celem terapii jest usprawnienie organizacji procesów integracji sensorycznej, przez co dziecko będzie lepiej radziło sobie z codziennymi wyzwaniami w domu i przedszkolu/szkole.

Niezbędnym elementem terapii SI jest zaangażowanie rodziców lub opiekunów w proces terapeutyczny. Terapeuta zadaje rodzicom zadania domowe odpowiednio dobrane do potrzeb dziecka, aby również w domu zaspokajać jego sensoryczne potrzeby.

Dobrze jest przygotować się na fakt, że terapia SI jest terapią długoterminową, mogącą trwać nawet kilka lat. W zależności od potrzeb i trudności, z którymi zmaga się młody człowiek terapeuta na bieżąco monitoruje postępy dziecka, jednak nie zawsze można określić jak długi proces jest wskazany.

Jak wygląda diagnoza SI?

Diagnoza procesów integracji sensorycznej odbywa się zazwyczaj podczas trzech spotkań. Początkowo rodzic otrzymuje do wypełnienia kwestionariusz a terapeuta przeprowadza z nim szczegółowy wywiad. Warto zabrać ze sobą istotną dokumentację medyczną, diagnozy/opinie psychologiczne, pedagogiczne, logopedyczne, fizjoterapeutyczne, jeśli takie są, aby móc pokazać je terapeucie.

Pierwsze dwa spotkania to obserwacja aktywności dziecka przez osobę diagnozującą. Terapeuta przygotowuje zestaw zadań, testów, aktywności, aby prawidłowo przeprowadzić proces diagnostyczny. Trzecie spotkanie odbywa się już tylko z rodzicami/opiekunami a terapeuta oddaje w formie pisemnej diagnozę i przedstawia plan terapii.

Psychologia dzieci i młodzieży to dziedzina psychologii skupiająca się na badaniu rozwoju psychicznego, emocjonalnego i społecznego dzieci i młodzieży od okresu niemowlęctwa aż do wieku młodzieńczego. Obejmuje wiele aspektów, takich jak:

1. Rozwój fizyczny: Badania nad tym jak rozwijają się ciała dzieci i młodzieży, w tym procesy wzrostu i dojrzewania.
2. Rozwój poznawczy: Badanie procesów myślowych, uczenia się, rozumienia, zapamiętywania i rozwiązywania problemów u dzieci i młodzieży.
3. Rozwój emocjonalny: Zrozumienie emocji i ich wpływu na zachowanie oraz badanie sposobów radzenia sobie z emocjami w różnych wiekach.
4. Rozwój społeczny: Analiza interakcji społecznych, nawiązywania relacji i roli społecznych u dzieci i młodzieży.
5. Zaburzenia i terapia: Diagnozowanie i leczenie problemów emocjonalnych i behawioralnych u dzieci i młodzieży, takich jak ADHD, depresja czy zaburzenia lękowe.
6. Edukacja: Badania nad procesem uczenia się, strategiami nauczania i wsparciem edukacyjnym dostosowanym do wieku i indywidualnych potrzeb dziecka.
7. Rodzina: Analiza wpływu rodziny i środowiska domowego na rozwój dziecka oraz badanie dynamiki rodzinnej.

Logopedia jest nauką skupiającą się głównie na rozwoju, kształtowaniu i doskonaleniu mowy. Jest to dział naukowy działający w Polsce od kilkudziesięciu lat. Kim jest logopeda i jakie zaburzenia mowy leczy? Logopedzi to eksperci, którzy pomagają diagnozować mowę i leczyć różnego rodzaju zaburzenia.

Powinieneś zgłosić się do logopedy, jeśli:

• Przed 1 rokiem życia:
  • dziecko nie gaworzy,
  • nie utrzymuje kontaktu wzrokowego,
  • nie reaguje na imię,
• W 1 roku życia:
  • nie wypowiada samodzielnie kilku prostych wyrazów np. mama, baba, papa.
  • nie rozumie prostych poleceń popartych gestem, znanych osób, przedmiotów, czynności
• W 2 roku życia:
  • nie zaczyna łączyć wyrazów (nie pojawiają się wypowiedzi dwuwyrazowe np. mama am, tata papa, baba da itp.
  • nie pojawiają się początki fleksji- najpierw deklinacja np. kot-koty, mama-mamy itp.
• W 3 roku życia:
  • nie buduje wszystkich typów zdań złożonych podrzędnie i współrzędnie.
  • nie wypowiada prawidłowo głosek: k, g, f, w, t, d, n, b, i, s, ż, ć, dż.
• W 4 roku życia:
  • nie wypowiada prawidłowo głosek: s, z, c, dz.
• W 5 roku życia:
  • nie wypowiada prawidłowo głosek: sz, ż/rz, dz.
• W 6 roku życia:
  • nie wypowiada prawidłowo głoski: r.
• W 7 roku życia:
  • ma znaczne trudności z nauką czytania i pisania.
  • podczas czytania myli litery podobne d-b.
•  Ponadto, gdy niepokoją Cię:
  • opóźniony rozwój mowy (w porównaniu do rówieśników),
  • wkładanie języka między zęby podczas mówienia,
  • mowa bezdźwięczna np. półka zamiast bułka,
  • budowa narządów mowy,
  • nosowe zabarwienie nosa,
  • krzywy zgryz,
  • słaby słuch,
  • problemy z oddychaniem (dziecko oddycha torem ustnym podczas dnia i nocy),
  • problemy z gryzieniem, połykaniem i żuciem
  • nadmiernie ślini się,
  • pojawia się chrapanie.

Trening Umiejętności Społecznych (TUS) to cykl 12/15 cotygodniowych, godzinnych spotkań dla dzieci i młodzieży od 5 do 16 roku życia. Pracujemy w kameralnych, maksymalnie 8-osobowych grupach, a uczestników dobieramy biorąc pod uwagę ich wiek (grupy 5-8, 9-12 13-16 lat), zainteresowania czy oczekiwania względem zajęć.

TUS-y polecamy szczególnie dzieciom i młodzież z trudnościami w obszarze funkcjonowania społecznego. Podstawą efektywnego funkcjonowania dzisiejszej rzeczywistości jest posiadanie kompetencji społecznych czyli  pewnej zdolności do uczestnictwa w relacjach z innymi ludźmi oraz podejmowania działań społecznie akceptowanych.

Podczas zajęć w atmosferze bezpieczeństwa i wzajemnego szacunku poszerzamy kompetencje społeczne uczestników: nawiązywanie nowych relacji, autoprezentację czy zauważanie swoich mocnych stron oraz zalet, a także budowanie samooceny. Uczymy się rozpoznawania emocji u siebie oraz u innych, odreagowania napięcia emocjonalnego, wyrażania emocji niewerbalnie oraz radzenia sobie z tymi, które mogą sprawiać trudność (smutek, złość, strach, lęk czy zniecierpliwienie). Ćwiczymy pracę w grupie, przekazywanie feedbacku oraz przyjmowanie komplementów. Pracujemy nad asertywnością oraz efektywną komunikacją. Przestrzegania i świadomego respektowania ustalonych zasad.

Dyskutujemy na tematy ważne dla uczestników poszczególnych grup – poza zaplanowanymi tematami, mamy otwartość na zagadnienia, które dla nastolatków mogą być szczególnie ciekawe.

Zajęcia mają formę warsztatową, a nauka odbywa się poprzez zabawę. Na każdych zajęciach uczestników zapraszamy do wspólnych gier psychologicznych, wykorzystujemy także techniki dramy (odgrywanie scenek), wszelkiego rodzaju techniki plastyczne czy elementy terapii ruchem.

Metoda Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena polega na słuchaniu specjalnie nagranej na syntezatorze muzyki lub muzyki instrumentalnej odpowiednio dobranej do potrzeb uczestnika programu. Utwory obejmują różne częstotliwości, dzięki czemu stymulują i poprawiają funkcjonowanie uwagi słuchowej uczestnika.  Muzyka jest słuchana w domu przez sześć dni w tygodniu przez 10-15 minut dziennie przez słuchawki. Postępy są kontrolowane co 6 do 8 tygodni (zależnie od wieku). Każdorazowo dziecko otrzymuje nowe specjalnie dla niego przygotowane nagranie z programem terapeutycznym. Cały program trwa 10-18 miesięcy. Dzieci najczęściej potrzebują 10-12 miesięcy.

Rozpoczęcie terapii poprzedza przeprowadzenie diagnozy, w skład której wchodzi wywiad, badania lateralizacji, badanie audiometrii tonalnej oraz testy mowy utrudnionej w tym test dychotyczny.

Metoda Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena poprawia:

• przetwarzanie bodźców słuchowych,
• czytanie,
• rozumienie mowy,
• artykulację,
• komunikację,
• zdolność utrzymania uwagi i koncentracji na wypowiedziach ustnych,
• harmonizuje napięcie mięśniowe, co wpływa na postawę ciała,
• koordynację ruchów i utrzymywanie równowagi,
• motorykę,
• samoocenę.

Zalety metody Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena:

• dostępność, ponieważ terapia ma miejsce w domu dziecka,
• terapia odbywa się w bezpiecznym, przyjaznym otoczeniu, co jest dla dziecka bardzo istotne,
• w trakcie stymulacji Johansena IAS nie ma konieczności rezygnowania z innych oddziaływań terapeutycznych, jakim jest poddawane dziecko.

Terapia ręki to zespół indywidualnie dobranych ćwiczeń do pacjenta. Mają na celu usprawnienie działania kończyny górnej, usprawnienie koordynacji wzrokowo- ruchowej, stabilizacja mięśni ręki i obręczy barkowej. A także zwiększenie zdolności manipulacyjnych ręki.

Wskazania do terapii ręki:

• problemy z koordynacją pracy obu rąk
• trudności w planowaniu ruchowym.
• nieprawidłowa postawa ciała
• kłopoty z koncentracją
• zaburzenia sprawności grafomotorycznych( pisania, rysowanie, kolorowanie)
• zaburzenia koordynacji oko – ręka.

Istotne jest by praca terapeuty ręki wspierana była przez współpracę wiele dyscyplinarną (fizjoterapia, logopedia, terapia, integracji sensorycznej) .

Tylko współpraca wszystkich specjalistów daje pożądane efekty.

Dogoterapia (lub kynoterapia) to forma terapii poprzez kontakt z psami. To zwierzę jest świetne jako uzdrowiciel. Nasze zajęcia mają na celu stworzenie więzi między psem a podopiecznym. Ta relacja jest podstawą wielopłaszczyznowego wsparcia rozwojowego. Dzięki kreatywnemu podejściu do dogoterapii poprzez zabawę z psem stymulujemy wszystkie obszary funkcjonalne dziecka zgodnie z indywidualnymi potrzebami dziecka. Pies motywuje, wspiera, relaksuje, aktywizuje, inspiruje, ceni i zawsze akceptuje swojego partnera takim jakim jest.

Dla kogo dogoterapia?

Dla dzieci i młodzieży zamkniętych w sobie, wycofanych, z problemami emocjonalnymi,
dzieci z porażeniem mózgowym, z zespołem Downa, autyzmem, niepełnosprawnością ruchową

 Zajęcia z dogoterapii pomagają dzieciom i młodzieży:

• stymulować zmysły: słuchu, wzroku, dotyku,
• ćwiczyć koncentrację,
• wyzwalać spontaniczną aktywność,
• doskonalić sprawność ruchową,
• otwierać się, okazywać uczucia,
• rozwijać samodzielność,
• porozumiewać się z otoczeniem,
• generują mnóstwo pozytywnych emocji

Pomagają również usprawnić takie aspekty jak:

Duża motoryka – tory przeszkód pokonywane z psem; zanoszenie karmy do miski po torze przeszkód/ slalomem, zabawy ruchowe połączone z naśladowaniem ruchów ciała, chodzenie po rozciągniętej smyczy, bieganie, skakanie, granie w piłkę, rzucanie i chwytanie.

Mała motoryka – prace plastyczna wykonywane dla psa np.: obroża z pociętych słomek nawlekanych na sznurek, wydzierana i wyklejana z papieru kość, różne zabawki dla psa; prace plastyczne o psiej tematyce z użyciem różnych technik i narzędzi: zabawy kontaktowe z psem takie jak czesanie, masowanie, opukiwanie, mycie.

Rozwój emocjonalny – samokontrola podczas zajęć ( zabawy typu stop/start, czekanie na swoją kolej- nauka cierpliwości, delikatne zachowanie wobec psa), opieka nad psem i empatyczne podejście do żywej istoty, kształtowanie poczucia sprawstwa ( np.: poprzez wydawanie komend psu, spacery z psem), budowanie wysokiej samooceny, pozbywanie się lęków.

Rozwój samodzielności – higiena osobista ( mycie rąk po zajęciach), ubieranie i rozbieranie podczas wychodzenia na spacery z psem, troska o zdrowie i bezpieczeństwo ( nauka bezpiecznego poruszania się po mieście, bezpiecznych relacji z psami), przygotowywanie posiłków dla psa ( np.: krojenie warzyw), dostarczanie nowych doświadczeń.

Rozwój poznawczy – różnicowanie kolorów, wielkości, kształtów ( zanoszenie karmy do kolorowych/różnokształtnych miseczek), nauka czytania i pisania ( ćwiczenia terapii pedagogicznej oparte na wątkach dotyczących psa np.: czytanie wierszyka o psie, podpisywanie części ciała psa na rysunku, rysowanie kształtu psa po śladzie), liczenie i przeliczanie ( zabawy kulkami karmy).

 Zajęcia Terapii Wspomagającej i Rehabilitacji Zwierząt mają pozytywny wpływ na psychikę i samopoczucie osób z uogólnionymi zaburzeniami rozwojowymi, pozwalając im na otwarcie się i wspólną pracę w celu osiągnięcia wysokiego poziomu efektywności.

Pierwsze spotkanie – wywiad z opiekunem (50 minut)

Podczas pierwszego spotkania zbierane są informacje o dziecku konieczne do dalszego procesu diagnostycznego. Spotkanie odbywa się w obecności opiekuna bez dziecka – przez telefon. Zaleca się, by był to rodzic/opiekun, który ma największą wiedzę o dziecku i jego funkcjonowaniu.

Może zostać wspólnie podjęta decyzja o wykonaniu dodatkowych badań diagnostycznych (badania krwi, kału, wizyta u specjalisty np.: gastrolog, laryngolog, alergolog) koniecznych do odpowiedniego dobrania zaleceń z zakresu karmienia.

Dodatkowo zostanie przekazany dziennik diety dziecka, który opiekun uzupełnia przez minimum tydzień. Służy to sprawdzeniu jak wyglądają posiłki i dieta dziecka w rozkładzie całego dnia. Jest on przekazywany terapeucie i konieczny do uzyskania diagnozy.

Dokumenty na pierwsze spotkanie, które warto dostarczyć:

• opinia z przedszkola/żłobka lub od opiekunki (opis funkcjonowania),
• posiadane diagnozy psychologiczne, neurologiczne, psychiatryczne,
• opinia logopedy, fizjoterapeuty,
• diagnoza Integracji Sensorycznej,
• filmiki z posiłków,
• wszystkie dokumenty, które posiada opiekun dotyczące stanu zdrowia fizycznego i psychicznego dziecka (aktualne).

Drugie spotkanie (30 minut) – omówienie dziennika diety

Na drugim spotkaniu rodzic przekazuje dziennik diety dziecka, który jest wspólnie omawiany z rodzicem. Opiekun ma także przestrzeń na rozmowę o trudnościach dziecka, które wydarzyły się w tygodniu, w którym opisywany był dziennik dietetyczny. Dodatkowo (jeśli jest taka konieczność) uzupełnione zostają informacje diagnostyczne.

Może wystąpić potrzeba wydłużenia procesu diagnostycznego o kolejne spotkania, w zależności od potrzeb rodzica oraz informacji, które udziela o dziecku.

Trzecie spotkanie (30 minut) – przekazanie diagnozy

Na trzecim spotkaniu omawiana jest diagnoza z zakresu terapii karmienia oraz dalsze postępowanie terapeutyczne. Jeśli będzie konieczne wykonanie dodatkowych badań, mogą mieć one wpływ na wynik diagnozy.

Kolejne konsultacje (30 minut)

Następne konsultacje odbywają się z częstotliwością zależną od potrzeb rodzica (raz w tygodniu, raz na dwa tygodnie lub raz w miesiącu). Podczas nich są wprowadzane nowe zalecenia, sprawdzane efekty postępowania terapeutycznego, udzielane wsparcie psychologiczne oraz uzupełniane i zmieniane zalecenia w stosunku do innych otrzymywanych w trakcie diagnoz.

Dla kogo, co i jak

• Konsultacje są dla zawodników od około 12 lat
• Sportów indywidualnych jak i zespołowych
• Czas trwania 50 minut
• Na każdym etapie od młodzików juniorów kadetów po kadrę narodową
• Spotykamy się raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie
• Możliwość przeniesienia w trakcie jakiegoś spotkania na on line (w razie choroby czy wyjazdu)

Podstawą jest chęć rozpoczęcia takiej współpracy przez samego zawodnika.

Co robimy na zajęciach?

• Przede wszystkim rozmawiamy
• Wyciągamy wnioski, analizujemy ostatni mecz/ zawody
• Gramy/bawimy się
• Piszemy, rysujemy
• Wypełniamy ćwiczenia na kartach pracy
• Korzystamy z fragmentów książek, filmów, czytamy cytaty
• Korzystamy z gier i narzędzi dostępnych na rynku dedykowanych edukacji psychologicznej 

Na zajęciach jak widać nie ma nudy i jest bardzo różnorodnie! Pracujemy warsztatowo, wszystko dostosowujemy do wieku i zainteresowań zawodnika

Nad czym pracujemy?

• Wyciągamy sportowe lekcje z wygranej i przegranej
• Koncentracja – zrozumienie, poprawianie i ćwiczenie
• Budujemy adekwatną i stabilną pewność siebie
• Sprawdzamy co pomaga a co przeszkadza w osiąganiu optymalnej formy, samopoczucia, koncentracji na meczu/zawodach
• Jak godzić szkołę naukę i sport
• Budujemy strategię radzenia sobie ze stresem i dekoncentracją
• Wspieramy w przypadku kontuzji
• Tworzymy rutyny startowe
• Prowadzimy trening relaksacyjny i wyobrażeniowy
• Planujemy etap kariera po karierze (ze zawodnikami dorosłymi) czyli co po sporcie?

 Pamiętamy, że „trenujemy człowieka, nie organizm

Terapia czaszkowo-krzyżowa opiera się o pracę z ciałem poprzez pracę z płynem mózgowo-rdzeniowym, który jest wyczuwalny w ciele tak jak krew i limfa. Dynamika jego pływu generuje ruch wszystkich układów w ciele, rozprzestrzenia się w przestrzeni podpajęczynówkowej obmywając rdzeń kręgowy i wszystkie zakończenia nerwowe. Przypomina to wdech i wydech, dlatego też William G. Sutherland, twórca metody nazwał ten mechanizm „Oddechem Życia”. W zależności od głębokości pracy jesteśmy w stanie wyczuć pływ na trzech jego poziomach i ocenić właściwą fluktuację i dynamikę ruchu płynów i organów w danej przestrzeni ciała. Ciało ludzkie jest ciągłością tkanek, wszystkie jego układy są ze sobą powiązane, współdziałają ze sobą i wzajemnie na siebie oddziałują. Celem terapii jest pomaganie ciału w procesie regeneracji i przywróceniu jego właściwej homeostazy. Terapia czaszkowo-krzyżowa w ciągu ostatnich lat stała się jedną z najszybciej rozwijających się metod terapeutycznych.

Podczas terapii terapeuta wykonuje konkretne układy terapeutyczne, stosowane również i w innych podejściach osteopatycznych, dotykając ciała pacjenta w różnych miejscach: na czaszce, klatce piersiowej, kości krzyżowej, stopach, delikatnym dotykiem (nie więcej niż 5-cio gramowym), który pozwala na rozluźnienie tkanek miękkich i kostnych w obrębie układu czaszkowo-krzyżowego (zespołu membranowego opony twardej mózgu i rdzenia kręgowego i przyczepionych do niej struktur kostnych: czaszki, kręgosłupa szyjnego i kości krzyżowej). Duża część technik TCK skierowana jest na przywrócenie naturalnego, wzajemnego ruchu kości czaszki i elastyczności membran otaczających mózgowie. TCK uwalnia różne ograniczenia i dysfunkcje w ciele i przywraca ruchomość, dając odczucie rozluźnienia i dobre samopoczucie.

Kiedy sięgnąć po tę metodę? 

Terapia ta dała się poznać na świecie jako doskonałe narzędzie do pracy z pacjentami w przypadku: bólu, obrzęków i schorzeń: 

• narządu ruchu: zmian zwyrodnieniowych i pourazowych 
• układu nerwowego: migreny, przemęczenie, nadpobudliwość, padaczka, depresja, nerwice, zaburzenia snu, stany po śpiączce mózgowej, udary, 
• układu hormonalnego: zaburzenia miesiączkowania, niektóre rodzaje niepłodności ,cukrzyca 
• układu trawiennego: bóle czynnościowe, zaparcia, biegunki, kolki 
• układu odpornościowego 
• traumy okołoporodowej dziecka i matki, stanów wymagających manipulacji w obrębie kości czaszki (np .interwencja stomatologiczna, chirurgiczna)
• schorzenia u dzieci –MPDZ, ADHD, autyzm, wcześniactwo.

Terapia Neurotaktylna MNRI® organizuje sposób dostarczania informacji z receptorów w skórze do centralnego układu nerwowego. Sprawdza się w pracy z dziećmi oraz osobami dorosłymi. Jej główne cele to poprawa świadomości ciała, usprawnienie funkcjonowania układu dotykowego, regulacja napięcia mięśniowego. Terapia wpływa pozytywnie na regulację emocji oraz wyciszenie, a także na jakość snu.

Metoda ta polega na dostarczaniu dobranych do indywidualnych potrzeb bodźców dotykowych oraz proprioceptywynych (min. przegłaski, dociski, rozciąganie) w celu osiągnięcia pożądanych celów terapeutycznych.

Terapia neurotaktylna MNRI® jest doskonałym uzupełnieniem terapii integracji sensorycznej, ponieważ pomaga organizować bodźce dotykowe, uspokaja i usprawnia funkcjonowanie układu nerwowego.

Integracja bilateralna to koordynacja i współpraca obu stron ciała w ruchu. Dzięki niej jedna strona ciała może wykonywać ćwiczenia niezależnie od ruchów drugiej strony. To również koordynacja obu stron ciała podczas wykonywania wielu sekwencji ruchu. To czynności takie jak: cięcie nożyczkami, kopanie piłki, szycie. Dzieci z problemami obustronnej koordynacji mogą: mylić lewą stronę z prawą, być niezborne ruchowo, nie mieć wykształconej dominacji ręki, mieć problemy z przekraczaniem linii środkowej ciała i z ruchami dwustronnymi. Często też nie potrafią wykonywać niezależnych i naprzemiennych ruchów, chociażby takich jak „pajacyki”.  Trudności z integracją bilateralną mogą znacząco wpływać na takie problemy szkolne jak: problemy z czytaniem, nierozumienie instrukcji, problemy z pisaniem i mówieniem.

Program Bilateralnej Integracji opracowany przez Sheilę Dobie wspiera rozwój i integrację zmysłów. Stymuluje też połączenia neuronalne między ruchem i funkcjami poznawczymi. Wydaje się, że to my ćwiczymy, ale tak naprawdę to nasz mózg ćwiczy.

Dla kogo:

– dla dzieci, nastolatków i dorosłych za specyficznymi trudnościami w nauce i/lub zachowaniu

– program Bileteralnej Integracji jest polecany w przypadku dysleksji, dyspraksji, zaburzeń ze spektrum autyzmu czy ADHD

– sprawdzi się także u osób, które nie są w stanie w pełni realizować swojego potencjału.

Jak wygląda proces terapeutyczny:

1. Diagnoza (1,5h) kończąca się raportem.
2. Przekazane ćwiczenia wykonywane w domu (5 razy w tygodniu po kilka minut).
3. Po 6 tygodniach diagnoza kontrolna.
4. Dalsze ćwiczenia wykonywane codziennie w domu.

.

Masaż relaksacyjny to delikatny masaż całego ciała, którego głównym celem jest redukcja stresu i napięcia mięśniowego, a także poprawa samopoczucia i ogólnego stanu zdrowia.

Przebieg masażu:

Wykonywany jest przy użyciu łagodnych ruchów głaskania, ugniatania i rozcierania. Do masażu stosowane są wysokiej jakości oleje i balsamy, które dodatkowo potęgują efekt relaksujący. Masaż może obejmować całe ciało lub skupiać się na wybranych partiach, np. plecach, karku lub nogach.

Korzyści z masażu relaksacyjnego:

-Redukcja stresu i napięcia mięśniowego

-Poprawa samopoczucia i nastroju

-Łagodzenie bólu

-Poprawa jakości snu

-Wzmocnienie układu odpornościowego

-Poprawa krążenia

-Relaksacja i odprężenie

Może pomóc w walce z objawami depresji i lęku

-Może poprawić koncentrację i pamięć

Dla kogo przeznaczony jest masaż relaksacyjny?

– Masaż relaksacyjny jest idealny dla każdego, kto chce pozbyć się stresu i napięcia, poprawić swoje samopoczucie i zrelaksować się. Szczególnie polecany jest osobom:

– Prowadzącym stresujący tryb życia

– Pracującym fizycznie

– Cierpiącym na bóle mięśni i stawów

– Mającym problemy ze snem

– Czującym się przygnębionymi lub zmęczonymi

– Chcącym poprawić swoją kondycję fizyczną i psychiczną.

Przeciwwskazania do masażu relaksacyjnego:

– Choroby skóry

– Stany zapalne

– Gorączka

– Nowotwory

– Cukrzyca

– Choroby układu krążenia (w niektórych przypadkach)

Przed rozpoczęciem masażu należy poinformować masażystę o wszelkich schorzeniach i przyjmowanych lekach.

Masaż relaksacyjny to doskonały sposób na zadbanie o siebie i swoje zdrowie.

Pamiętaj, aby regularnie korzystać z masaży, aby osiągnąć najlepsze rezultaty!

ADI-R (Wywiad do Diagnozy Autyzmu – Wersja zrewidowana) to wystandaryzowany wywiad kliniczny, będący „złotym standardem” w diagnozowaniu zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD). Przeprowadzany jest przez doświadczonych specjalistów, a jego celem jest zebranie szczegółowych informacji o rozwoju i zachowaniu osoby badanej.

Kiedy stosujemy ADI-R?

• Gdy istnieje podejrzenie ASD u dzieci, młodzieży i dorosłych.
• Jako uzupełnienie obserwacji klinicznej i innych narzędzi diagnostycznych, np. ADOS-2.
• W celu uzyskania szczegółowych informacji o historii rozwoju i aktualnym funkcjonowaniu osoby badanej.
• Do planowania terapii i monitorowania jej efektów.

Informacje dla rodziców/opiekunów:

• ADI-R to wywiad, w którym rodzic lub opiekun udziela informacji o dziecku/dorosłym. Dziecko/dorosły (diagnozowany) nie jest obecne podczas badania.
• Wywiad trwa od 2 do 2,5-3 godzin.
• Pytania dotyczą trzech głównych obszarów:
• Rozwoju języka i komunikacji.
• Interakcji społecznych.
• Powtarzalnych zachowań i zainteresowań.
• Uzyskane informacje pomagają w postawieniu diagnozy i planowaniu odpowiedniej terapii.
• ADI-R jest narzędziem o wysokiej rzetelności i trafności diagnostycznej.

W skrócie: ADI-R to kluczowe narzędzie w diagnozowaniu autyzmu, dostarczające cennych informacji o rozwoju i zachowaniu osoby badanej.

Badanie składa się z wywiadu, po którym rodzic/opiekun otrzymuje raport wraz z omówieniem.

.